نشاط انگیز و ماتم زایی ای عشق
عجب رسواگر و رسوایی ای عشق
اگر چنگ تو با جانی ستیزد
چنان افتد که هرگز برنخیزد
ترا یک فن نباشد ، ذوفنونی
بلای عقل و مبنای جنونی
تو « لیلی » را زخوبی طاق کردی
گلِ گلخانه ی آفاق کردی
اگر براو نمک دادی ، تو دادی
بدو خوی ملک دادی تو دادی
لبش گلرنگ اگر کردی تو کردی
دلش را سنگ اگر کردی تو کردی
به از « لیلی » فراوان بود در شهر
به نیروی تو شد جانانه ی دهر
تو « مجنون » را به شهر افسانه کردی
ز هجران زنی دیوانه کردی
تو او را ناله و اندوه دادی
ز محنت سر به دشت و کوه دادی
چه دلها کز تو چون دریای خون است
چه سرها کز تو صحرای جنون است
به « شیرین » دلستانی یاد دادی
وز آن « فرهاد » را بر باد دادی
سرو جان و دلش جای جنون شد
گران کوهی ، ز عشقش بیستون شد
ز « شیرین » تلخ کردی کام « فرهاد »
بلندآوازه کردی نام « فرهاد »
یکی را بر مراد دل رسانی
یکی را در غم هجران نشانی
یکی را همچو مشعل برفروزی
میان شعله ها جانش بسوزی
خوشا آنکس که جانش از تو سوزد
چو شمعی پای تا سر برفروزد
خوشا عشق و خوشا ناکامی عشق
خوشا رسوایی و بدنامی عشق
خوشا بر جان من ، هرشام و هر روز
همه دردو همه داغ و همه سوز
خوشا عاشق شدن ، اما جدایی
خوشا عشق و نوای بینوایی
خوشا در سوز عشقی سوختن ها
درون شعله اش افروختن ها
چو عاشق از نگارش کام گیرد
چراغ آرزوهایش بمیرد
اگر میداد « لیلی » کام « مجنون »
کجا افسانه میشد نام « مجنون » ؟
هزاران دل بحسرت خون شد از عشق
یکی دراین میان مجنون شد از عشق
در این آتش هر آنکس بیشتر سوخت
چراغش در جهان روشنتر افروخت
نوای عاشقان در بینواییست
دوام عاشقی ها در جداییست
خیلی باحال بود این
خیلی جالب و قشنگ بود
سلام......
عالی بود تقریبا حرف دل خودم بود