آئینه

خدایا ! بشکن این آیینه ها را
که من از دیدن آیینه سیرم
مرا روی خوشی از زندگی نیست
ولی از زنده ماندن ناگزیرم

از آن روزی که دانستم سخن چیست
همه گفتند : این دختر ، چه زشت است
کدامین مرد ، او را می پسندد ؟
دریغا دختری بی سرنوشت است .

چو در آیینه بینم روی خود را
درآید از درم ، غم با سپاهی
سیه روزی نصیبم کردی ، اما
نبخشیدی مرا چشم سیاهی

به هرجا پانهم ، از شومی بخت
نگاه دلنوازی سوی من نیست
از این دلها که بخشیدی به مردم

یکی در حلقه گیسوی من نیست

مرا دل هست ، اما دلبری نیست
تنم دادی ولی جانم ندادی
بمن حال پریشان دادی ، اما
سر زلف پریشانم ندادی

به هرجا ماهرویان رخ نمودند
نبردم توشه ای جز شرمساری
خزیدم گوشه ای سردرگریبان
به درگاه تو نالیدم به زاری

چو رخ پوشم ز بزم خوبرویان
همه گویند : او مردم گریز است
نمیدانند ، زین درد گرانبار
فضای سینه ی من ناله خیز است

به هرجا همگنانم حلقه بستند
نگینش دختری ناز آفرین بود
زشرم روی نازیبا درآن جمع
سر من لحظه ها بر آستین بود

چو مادر بیندم در خلوت غم
ز راه مهربانی می نوازد
ولی چشم غم آلودش گواه است
که در اندوه دختر می گدازد

به بام آفرینش جغد کورم
که در ویرانه هم ، نا آشنایم
نه آهنگی مرا ، تا نغمه خوانم
نه روشن دیده ای ، تا پر گشایم

خدایا ! بشکن این آیینه ها را
که من از دیدن آیینه سیرم
مرا روی خوشی از زندگی نیست
ولی از زنده ماندن ناگزیرم

خداوندا ! خطا گفتم ببخشای
تو بر من سینه ای بی کینه دادی
مرا همراه رویی ناخوشایند
دلی روشن تر از آیینه دادی

مرا صورت پرستان خوار دارند
ولی سیرت پرستان می ستایند
به بزم پاک جانان چون نهم پای
در ِ دل را به رویم می گشایند

میان سیرت و صورت خدایا !
دل زیبا به از رخسار زیباست
به پاس سیرت زیبا ، کریما !
دلم بر زشتی صورت شکیباست